Ode aan Tika
Lieve mooie Tika, in deze ode aan jou laat ik mijn gevoelens de vrije loop. Toen ik in 2017 jouw foto tegenkwam op deze site was het voor mij direct liefde op het eerste gezicht. Jouw pitch was kort maar krachtig: Spaans meisje, 4 jaar, aanhankelijk en middel groot. Ik werd uitgelachen als ik vol trots jouw portret foto (er was slechts 1 foto) liet zien. Jeetje Fer, echt niet, dat is een grote hond, joh. Voor dovemans oren, ik wilde jou. Na 3 lange maanden wachten haalde ik je op op vliegveld Eindhoven. Die dag werden 1 kleine bench en 1 hele grote bench de aankomsthal ingereden. Door de tralies zag ik een goudroodbruine fluffy beer. En groot! Maar wat had je een prachtige rustige bijzonder zachte uitstraling en ik wist direct toen je naar buiten kwam, wij horen bij elkaar. Het was duidelijk dat je met zeer strakke hand was opgevoed. Nimmer trok je aan de lijn, bleef keurig links naast me lopen met of zonder riem, plasjes enzo altijd in het gras en je deed wat ik je vroeg, en ik mocht werkelijk alles met je doen. Soms liep je me bijna omver als je ineens in paniek opveerde door een plotseling geritsel of confrontatie met mannen in donkere kleding. Ook kon je als een pantservoertuig genageld aan de grond blijven zitten als iemand anders met je wilde wandelen, zelfs met 10 paarden kwam je niet van je plek. Daarom liet ik je met een gerust hart buiten bij een winkel zitten in alle drukte. Eenmaal terug zat je er dan rustig te wachten en was je blij als je we weer samen waren. Onze band werd dieper en sterker, een blik en we begrepen elkaar. Je ontpopte je als een kieskeurige eter die van afwisseling hield. Je kreeg echt het allerbeste voorgeschoteld, biologisch. Je hield ook veel van Max en Yuki. Met enige regelmaat bezochten we de dierenarts, je had wat kwaaltjes en bleek een traag werkende schildklier te hebben en gedijde prima met medicijnen, die je levenslang moest innemen. Mee hardlopen of gegooide balletjes opvangen of halen was niet jouw stijl. Van snuffelen, wandelen en zwerven samen met mij genoot je eindeloos, en ik nog meer. Vaak wilde hondenliefhebbers weten welk ras je was, want ja, in alles was je anders. Maar ik wist het niet, stond niet in je paspoort. Tot op een dag een connaisseur vertelde dat je het bloed van de Mastin Espagnol door je aderen had stromen. Inderdaad, na een onderzoekje bleek dat jij er een was, ondanks je 49 kilo was je een kleintje in haar soort. Je fysieke kenmerken: jouw hals was bekleed met een prachtige bontkraag die fier aan de voorkant hing en elegant heen en weer zwaaide, zodra je de pas erin zette. Van achteren sierde jouw wonderschone volle gemêleerde staart die je met trots ophief wanneer nodig. Karaktereigenschappen: berensterk maar rustig en beheerst. Eigenwijs ook. Met verve verjoeg je allerlei honden die op mij en jou afkwamen door ze weg te brommen en/of weg te blaffen met je diepe basgeluid, dan stond je breeduit op je voorpoten. Extra verzorging hadden je achterpootjes nodig, want je had 6 tenen, Hubertusklauwen, en oohh, de allerliefste en mooiste bruine ogen. Een onaf latend ‘Ach, kijk wat lief’ als we op straat liepen en de eindeloze verzoeken van mensen die jou wilde aanraken, je stal de harten van omstanders met je innemende persoonlijkheid, met jouw hele zijn. Mij hield je overal in de gaten en ik nam je mee en wachtte altijd op jou en jij op mij. Veel, heel veel struinden we samen vaak in alle vroegte door de bossen, in de duinen, over het strand, op weg naar de markt, de stad in bakkie doen, borrelen, uit eten, feestjes en vandaaruit lopen naar huis, jij was erbij. In je favoriete park Cronesteijn was je het meest gelukkig. Standaard wandelde je daar op vrijdag met Icieh en je vriend Jacksy. Van jou leerde ik over de dieren, over hun gevoelens en hun lijven. Ik leerde de dieren en de natuur te respecteren door wat jij me hebt laten zien. Het afgelopen jaar merkte ik het dat de wandelingen te lang voor je werden, we deden een stapje terug. De kwalen stapelden zich steeds verder op en er werd van alles geprobeerd om je te helpen, maar twee weken geleden voelde ik verdikkingen ter grootte van een tennisbal in je bontkraag. Die waren acuut opgekomen. Neen, geen chemo, ingespoten eiwit of prednison. Onze ijskast stond nog vol met allerlei farmaceutische middelen. Bijwerkingen? ….jij kreeg ze altijd. We bereidden ons voor op een mooie laatste fase met elkaar. Vooral veel knuffelen met Robert, Maxxie en ik met jou en dat vond je heerlijk. Jouw pootjes waarmee je dankbaar onze armen vasthield en je liet met knorrende geluiden weten dat je genoot van elke aai en knuffel. Ik werkte thuis, jij was bij me en ik was bij jou. Rustig aan, ik zag hoe je steeds meer worstelde met je gezondheid. Je at weinig tot niets meer, alleen wat je echt heel erg lekker vond. Je kwam als je het even lastig had aan me vragen of ik je wilde vasthouden. Afgelopen zaterdagavond sleepte je ineens met je achterpoot en in die nacht kreeg jouw lijf het zwaar, te verduren. Je verslechterde rap. Zonder gepiep of geklaag, je onderging je lot sterk en waardig. Ik bleef aan je zijde, om je te troosten en er te zijn, masseren en buikje aaien, het hielp niet meer. In mijn onwetendheid wist ik nog niet tot het juiste te komen. Toen de zon opkwam wilde je naar buiten, ik hielp je op je achterpoten, met alles wat je in je had sleepte je je linker poot achter je aan en zetelde je in het gras aan de overkant van het huis. Staan ging niet meer. Ik zag hoe een deken van Zen over je heen viel bij het voelen van het gras op je buikje en bij het horen van de vogeltjes tjilp en bij het vallen van de stralen van de zon op je koppetje. Al de pijn en strijd was op dat moment even weg. Je was aan het overleven, je was al ver weg. Robert en ik brachten je toen in alle vroegte naar het ziekenhuis. Daar ben je vredig gaan slapen. Ik was bij je, en hield je vast. Dankbaar en blij ben ik. Onze tijd samen was warm, liefderijk en vaak gelukzalig. Jij was er en zorgde voor mij, altijd, dat zie ik in. Zeven jaren waren we onafscheidelijk. Met de leegte die je achterlaat zal ik moeten dealen. Waarom doet het toch zo’n pijn?! Ik weet dat die leegte na de rouw gevuld wordt met eindeloze mooie liefdevolle herinneringen aan jou, lieve Tika. Je hebt onvoorwaardelijk alle liefde die je in je had gegeven en je wijsheid gedeeld met mij, met ons gezin. Rust heerlijk, meisje. Ik hou van jou, je bent altijd in mijn hart.
Wilt u meer informatie?
Wilt u meer weten over één van deze honden of katten of een hond of kat reserveren, belt u dan met onze vrijwilligers, zij staan elke dag klaar om u te woord te staan.
Neem contact met ons op
