Het is precies acht jaar geleden dat jij bij ons kwam. Een klein, lief en bang hondje. Bang voor harde stemmen, bang voor mannen en kinderen en bang voor de tuinslang.
De eerste twee maanden kon je rustig thuis wennen en daarna ging je met mij mee naar mijn winkel. Daar wende je snel aan vreemde mensen. Iedereen wilde je aaien omdat je er zo lief uit zag.
In het begin vond je dat heel moeilijk maar je was dapper en liet het gebeuren. Langzaam maar zeker verdwenen jouw angsten. We hebben geweldige jaren samen gehad. Veel gewandeld en overal waar wij naar toe gingen ging jij met ons mee. Langzaamaan werd je snoetje grijzer en je gezondheid ging achteruit. Je kreeg een hartruis en je nieren functioneerden niet meer naar
behoren.
Met medicijnen kon je nog een paar jaar verder maar de laatste maanden werd je snel slechter. Acht weken geleden stopten je nieren er mee en ging je jezelf vergiftigen. We hadden geen keus meer en moesten je laten inslapen. De tranen zijn er nog elke dag omdat we jou zo vreselijk missen. Lieve Tammy, wij zijn dankbaar dat wij acht jaar voor jou mochten zorgen en van jou hebben mogen genieten.
Rust zacht lieverd.
