Nelson, overleden 14 september 2016. Nelson is ongeveer 18 jaar geleden als pup bij een Griekse familie gekomen. De man van het gezin was geitenherder op een eiland en Nelson moest gaan werken bij zijn kudde. Voor Griekse begrippen had Nelson een redelijk goed leven als werkhond. Hij liep vrij mee met zijn baas, hoedde de kudde en lag de rest van de tijd te waken onder de pick-up truck. Nelson kwam niet in huis, maar dat is ook ongebruikelijk voor honden daar. Na bijna tien jaar kwam er een einde aan deze betere tijd, de baas overleed en Nelson werd door de familie afgegeven aan een andere geitenherder. Deze man stond bekend als iemand die zijn dieren beschouwde als werktuig en inkomen. Hij legde Nelson aan een ketting in een afgelegen gebied. Zo moest hij voorkomen dat de kuddes bepaalde strategische punten niet konden doorkruisen, een levend hek dus. Omdat Nelson zich niet in zijn lot schikte en regelmatig ontsnapte, snoerde de herder hem vast in een tuig van touw. Zelfs om zijn bek kreeg hij een soort muilkorf van touw omdat hij vals zou zijn. Nelson werd regelmatig afgerammeld, kreeg slachtafval te eten en er was meestal niet genoeg water. Enkele dierenvrienden die bekend waren met het lot van de kettinghonden op het eiland, kregen het voor elkaar om Nelson bijna dagelijks te verzorgen en zelfs af en toe met hem te wandelen. De ‘eigenaar’ zag het met lede ogen aan, maar hij gedoogde het. Na een paar jaar kwam er weer een ‘downgrade’ in het leven van Nelson. De herder had genoeg van alle bemoeienis met en kritiek op zijn kettinghonden. Hij besloot om Nelson op te sluiten in een geitenkot en weigerde voortaan hulp van andere mensen. Zo moest Nelson zijn dagen slijten, niet alleen in eenzaamheid, maar ook zonder verzorging. Maandenlang heeft hij zo geleefd, wachtend op niemand, op niets. Alsof er ingegrepen werd, kwam er een moment, waarbij Nelson in een nacht van hevig onweer en storm kans zag om te ontsnappen. Hij rook zijn vrijheid en verstopte zich in de buurt van iemand die hij vertrouwde. Deze gaf hem een schuilplaats en zorgde ervoor, samen met anderen, dat Nelson weg kon van het eiland. Eenmaal op het vasteland moesten ze weer wachten op een mogelijkheid om Nelson veilig op een vlucht te krijgen. Dit is gelukt en in begin 2012 kwam Nelson bij ons in opvang. Nelson was na jarenlange mishandeling vermagerd en gestrest, toch had hij zijn vertrouwen in mensen behouden. Hij heeft nooit iemand kwaad gedaan. Wel heeft hij meer dan een jaar nodig gehad om te wennen aan zijn nieuwe, betere omstandigheden. Hij bleef maar ontsnappen uit de tuin en begreep niet dat hij vrij kon zijn in zijn eigen omgeving, dat hij niet op zoek hoefde naar eten, drinken of aandacht. Nelson is ruim 10 kg aangekomen en eindelijk kon hij genieten van zijn leven. Hij heeft gewaakt rond het huis, was een steun voor onze (opvang) honden en vooral een aanhankelijke, trouwe en lieve vriend. Zo is hij ruim 4 ½ jaar bij ons gebleven, hij leek maar niet ouder te worden. Tot we een jaar geleden zagen dat hij echt problemen kreeg met lopen, opstaan en springen. Slijtage is niet ongebruikelijk op zo’n hoge leeftijd. Maar ook zijn heupen en knieën werden slecht. Met pijnstillers konden we hem lang helpen, totdat we zagen dat de kwaliteit van zijn leven achteruit ging. Samen met de dierenarts moesten we een besluit nemen en hebben hem rustig, bij ons thuis, laten inslapen. Hoe hartverscheurend moeilijk zo’n beslissing ook is, we zijn dankbaar dat we Nelson nog een paar goede jaren hebben mogen geven. We hebben veel geleerd van hem, hoe trouw en loyaal een hond kan zijn. Maar ook dat elke hond een kans verdient en de tijd moet krijgen om opnieuw te leren leven. Mariëtte Wolffensperger