Skip to main content

Lieve Filippos,

In januari 2005 hebben we je met open armen ontvangen. Je was toen zo’n 10 maanden oud. Het voelde meteen erg vertrouwd. Toen je voor de eerste keer ons huis binnenkwam, liep je rechtstreeks naar je mand en ging liggen. Het was goed. Je had een eigen knuffel uit Griekenland meegenomen die piepgeluiden maakte. Zo in de loop der jaren hebben we de knuffel moeten vervangen, maar toch iedere keer weer met een piepgeluidje.

In 2006 werd je erg ziek. Wat waren we ongerust. De diagnose: Leishmania. Met de goede hulp van de dierenarts knapte je gelukkig op.

Wat was je een lieve, blije hond. Eindeloos kon je achter je balletje of een stokje aanrennen en dan maar hard blaffen als we het balletje niet snel genoeg gooiden, happen in de sneeuw, zwemmen in de rivier, bijten op je knuffel en heel veel kroelen. Je was zo geliefd in de buurt. Iedereen kende je en je liet je uitgebreid aaien. Je ging er zelfs voor op je rug liggen. Ook had je zo je adresjes voor wat lekkers. Je genoot van dagjes naar het strand of de Loonse en Drunense Duinen. Je was ook erg betrouwbaar. Als je voorop liep, keek je altijd even achterom, stond even stil om te wachten op ons en liep dan weer verder. Was je waterbak leeg, dan bleef je rustig zitten wachten tot iemand het vulde.

In 2011 ging het weer mis. De Leishmania was weer actief. Je bent ook toen heel erg ziek geweest. Even dachten we dat we afscheid moesten nemen, maar met de juiste medicijnen knapte je wederom op. In het Dierenziekenhuis Dongen was je ook erg geliefd. Je liet alles maar toe. Zo vriendelijk naar mensen. Toen je een keer onder narcose moest, kwam je geborsteld thuis. Daar namen ze uitgebreid de tijd voor, want daar kon je erg van genieten.

In december 2015 zagen we je langzaam achteruitgaan. We dachten met pijnmedicatie ver te komen, maar het hielp niets. Je had dezelfde symptomen als de voorgaande keren. We zijn dan ook gestart met dezelfde medicatie als in 2011. Maar het mocht niet baten. Je kon op een gegeven moment niet meer staan en lopen. De achterhand was verlamd. Van alles hebben we samen met de dierenarts geprobeerd, maar bij elke beweging had je zoveel pijn. We zagen langzaam ook de glans uit je ogen verdwijnen. Je lag maar op je kleed en kon niets. We hebben dan ook besloten jou te laten gaan, met pijn in het hart. Wat is het leeg in huis, je hebt een onuitwisbare indruk op ons achtergelaten. In mijn armen ben je vertrokken naar een plek zonder pijn en waar je eindeloos achter je balletje aan kunt rennen.

Lieve Flap, Flappie, we houden van je en missen je.

Liselore, André, Pleun, Max en Mees