Lieve River, bijna 13 jaar geleden hebben we je geadopteerd van DZG. Je kwam uit de Pyreneeën, waar een reddende engel jou als jonge hond verzwakt en mager uit de snelstromende rivier de Ebro redde en naar de lokale shelter bracht. Aan die gebeurtenis heb jij je mooie naam te danken. Wij waren direct verliefd op je toen we je verhaal en foto’s op de site van DZG zagen: je brandende ogen, je wilde kapsel en je lange snuit. Vanaf onze eerste ontmoeting bij je gastgezin in Breda was het duidelijk: wij hoorden bij elkaar.
Je was een prachtige en zeer intelligente hond, volgens kenners een (kruising) Pyreneese Herdershond à face rase. Je vond het geweldig om door ons getraind te worden en je bleek een natuurtalent te hebben voor het hoeden van schapen. Een goeie lobbes was je niet. Je was assertief en liet duidelijk blijken wat je wel en niet prettig vond. Je kwam op voor je opgebouwde rechten en omdat wij jou zo’n lieve ideaalhond vonden, wist je er elk jaar een paar nieuwe rechten bij te scoren.
Aan scooters en motoren had je een bloedhekel en je wilde persé niet in de bagageruimte van de auto of in een bench. Je bent met diverse hondenuitlaatservices mee geweest en je kreeg het telkens weer voor elkaar dat je niet achterin de auto bij de andere honden hoefde, maar dat jij als enige voorin op de passagiersstoel mocht.
Je tolereerde andere honden, sommigen vond je zelfs wel aardig, maar je was vooral gericht op mensen. Als er bezoek kwam, was je dolenthousiast en zocht je steevast een strategische plek tussen die tweebenige lange wezens om daar op een kluif te kauwen, gekroeld te worden en af en toe een hele erge stinkwind te laten. Als een van je beide baasjes niet thuis was, wachtte je met eten totdat ze weer samen waren. Je wilde sowieso alleen maar eten aan hun voeten. Je kon niet alleen schapen drijven, maar dat lukte je ook erg goed met mensen.
Jij ging bijna altijd met ons mee, naar familie en vrienden, op vakantie, naar restaurants en cafés. Je was dol op terrassen: zodra je er een zag, trok je ons er met man en macht naar toe.
Op 9-jarige leeftijd zijn we je bijna kwijtgeraakt vanwege een medische fout. Je bent door het oog van de naald gekropen en wonder boven wonder – taaie rakker die je was – er weer helemaal bovenop gekomen. Daarna hebben wij met jou nog viereneenhalf jaar een prachtige tijd gehad.
Het laatste jaar kreeg je moeite met trappen lopen en werd je duidelijk strammer. We verhuisden naar een huis met weinig traptreden, midden in een prachtig groengebied, waar je altijd los kon lopen en waar geen motor meer te verkennen was. We wisten dat je al oud was, maar we hoopten dat we op deze nieuwe plek alle seizoenen nog een keer met jou zouden kunnen meemaken. Je hebt hier nog een half jaar gelukkig geleefd. En toen was het ineens over.
Vlak voor Pasen 2020 kreeg je plotseling verlammingsverschijnselen. Net toen de natuur op het allermooist was en alle bloesems bloeiden, hebben we afscheid van je moeten nemen. Je bent rustig ingeslapen, in je eigen mand, met je liefste knuffels en je veilige deken, terwijl je werd vastgehouden en geknuffeld door je beide baasjes.
Volgens je paspoort ben je 14 jaar en 8 maanden oud geworden.
Rust zacht lieve River. Alles was leuker met jou.
Jacqueline de Jong en Hans Ophuis
