Skip to main content
In memoriam

Pippa (voorheen Cucky)

2004 – 2019

Die vragende oogjes op de foto’s. Wat zou het mooi zijn om zo’n iets ouder hondje nog wat mooie jaren te kunnen geven. Bijna negen jaar geleden haalden we haar op en viel ze op schoot in slaap in de auto. De eerste nacht sprong ze al meteen op bed en kroop onder het dekbed strak tegen ons aan. Ook overdag week ze niet van onze zijde. Dit bleef zo. Overal mee naartoe en anders naar opa en oma. Ook daar had ze het prima naar haar zin.

Wat hebben we veel leuke dingen gedaan en mooie momenten meegemaakt. De lange wandelingen, vooral die in het bos. En hardlopen, ze was niet moe te krijgen. Altijd samen, in de auto, achterop de fiets, naast de fiets, in de tractor, op de shovel, ze was overal voor in. Bij de paarden voelde ze zich helemaal veilig en ging altijd mee op de koets. Pippa, het ene moment een prinsesje dat niet door de modder liep en niet naar buiten wilde zonder regenjasje, het andere moment een wildebras. Ze kon uren met ons voetballen, enorm fanatiek. En met stenen sjouwen. Haar grootste hobby was stenen uit het water halen, uit een beekje in het bos, uit de plas hier vlakbij of gewoon thuis uit een badje. We hoefden haar niet veel te leren, het ging allemaal vanzelf. Binnen de kortste keren kende ze heel veel woorden en zinnen, maar ook zonder woorden kon ze ons prima ‘lezen’. Zelf wist ze ook

duidelijk aan te geven wat ze wilde. Een echt mensenhondje. Gelukkig werd onze kater Naranjito, (ook via DZG) helemaal geaccepteerd.

Het einde zat er al een tijdje aan te komen. Alles ging langzaam een beetje minder goed. Maar ze bleef vrolijk en dapper. Totdat ook het ademen moeilijk werd. Op 30 januari hebben we haar in moeten laten slapen.

Lieve Pippa, je was alles voor ons, wat hebben we van je genoten.

Eric en Linda

Naranjito