Lieve Max,
Bijna 10 jaar geleden kwam je, de Spaanse waterhond Max , ons gezin bestaande uit 5 personen vervolmaken. Je wilde graag bij ons wonen en liet altijd merken het bijzonder goed naar je zin te hebben.
Max is absoluut één van de betere gebeurtenissen in ons leven.
Trouw, vriendelijk naar alles en iedereen (behalve katten en konijnen), perfect gehoorzaam zonder dwang en erg mooi om te zien. Max verhaarde niet, je rook hem ook niet. Een riem was nooit nodig. Hij droeg zelfs geen halsband en toch konden we er overal mee naartoe. Kortom het perfecte “kind”.
Door heel veel geluk in mijn/ons leven was het mogelijk om Max iedere dag, de gehele dag rond mij heen te hebben. 1000den kilometers deden we lopend samen.
Samen ruimden we jaren lang zwerfgrondstoffen (zwerfvuil) op. Dag in, dag uit.
“Kom op baasje, er is werk aan de winkel”. Met je mooie bruine ogen en je kwispelende staart gaf je aan dat het weer tijd was om te gaan. 2 x per dag naar het stand en een eigen zeeeeer grote afgeschermde tuin was je werkgebied.
Je woog bijna 10 jaar geleden, toen je bij ons kwam 19.8 kilo. 10 jaar later was dat 20,9 kilo. Dik worden? Onmogelijk met zoveel beweging.
Maar,
Aan het feest op het strand kwam van de ene op de andere dag een eind. Wel springend en huppelend naar het strand. Een half uur later moest ik hem er vanaf dragen. Het ging niet goed. Max was dodelijk vermoeid. Naar de dierenarts, vage klachten, wat kan dit nu zijn? Bloedonderzoek, gaf aan dat er geen afwijkingen waren. Max knapte weer wat op maar dat was van korte duur. Max bleek tumoren in zijn buik te hebben waardoor hij vol met vocht kwam te zitten. 1 week na de eerste verschijnselen hebben we van onze SUPERvriend afscheid moeten nemen.
Leeg is het nu, Leeg……………………………nog leger.
Max fijne vriend, je hebt in alle opzichten een onuitwisbare plaats in ons leven ingenomen.
Gezien de massale reacties die we hebben gekregen had je niet alleen ons hart gestolen.
Bedankt voor bijna 10 schitterende jaren dat je bij ons hebt gewoond.
Je huisgenootjes.
