Loznica ligt in het westen van Servië. Dit voormalige Joegoslavische land grenst aan maar liefst 8 landen! De buurlanden zijn: Hongarije, Roemenië, Bulgarije, Noord-Macedonië, Kosovo, Montenegro, Kroatië en Bosnië-Herzegovina. Loznica ligt aan de grens bij het laatst genoemde land, Bosnië-Herzegovina, dit betekent dat Slavica ook de honden over de grens helpt.
Hieronder het verhaal van Slavica;
“Ik probeer zo goed mogelijk te vertellen hoe het is begonnen en hoe het voor de dieren is. In 2010 ben ik uit Nederland naar Servië verhuisd. Ik was toen 42 jaar. We hadden hier een keeshondje onze Mima met haar dochter Ceza. Met de tijd mee zag ik steeds meer pups en poesjes die gewoon op
straat waren gedumpt. Op FB zag ik dat iemand hulpvroeg om een moeder met pups te gaan helpen. Ik stuurde een bericht en ging helpen. En zo ben ik er mee begonnen, het ging om een groep met vrijwilligers die straathondjes hielpen. Na een jaar viel de groep uit elkaar. Ondertussen had ik thuis al 5 hondjes. Omdat het bekend is dat veel mensen in de Balkanlanden slecht zijn voor de dieren waren er vaak demonstraties om iets te doen voor het welzijn van de dieren en ook tegelijk voor betere situaties in de gemeentelijke asielen, waar de omstandigheden erg zijn. Ik heb toen ook mee gedaan met een groep van ca. 40 personen, op zich niet veel. Daarna hoorde ik dat een klein asiel te huur stond, inclusief honden. Samen met een vriendin ben ik gaan kijken. Wat we daar zagen is met geen pen te beschrijven. Er zaten 10 hondjes die brood- en broodmager waren. Ze zaten in hun eigen uitwerpselen. Een vreselijke ervaring.
Er kwam nog een vriendin bij en hebben we de kennels schoongemaakt, de hondjes naar de dierenarts gebracht en ze kregen natuurlijk dagelijks te eten. We hebben tegels kunnen leggen ,een ruimte kunnen opknappen, het hek dichtgemaakt zodat ze ook naar buiten konden. En we hebben nog een aantal kleine reparaties kunnen doen.
Helaas hebben we geen stroom en stromend water. Al een jaar lopen we alle deuren plat bij de gemeente en andere instanties. Er is vooruitgang geboekt we krijgen stroom en water, alleen nog afwachten wanneer.
De gemeente boeit ons werk niet echt ,ook het asiel wat onder de gemeente valt niet. Daar is de situatie heel erg. De honden hebben vaak geen eten, ze zijn ziek, ze worden willekeurig bij elkaar in een hok. Na een bezoek moet ik een paar bijkomen.
Omdat er steeds meer honden bijkwamen, en adoptie hier niet mogelijk is, ben ik de Nederlandse taal gaan gebruiken om hulp te vragen.
De hondjes worden hier bij 80 % van de mensen niet als levende wezens gezien, honden er zijn om aan een ketting te leven met af en toe een stuk toegeworpen brood. Sterilisatie is zonde en kost geld, dus puppy’s worden maar overal gedumpt. Parvo is hier doodsoorzaak één, we vechten hier dagelijks tegen. Onze dierenartskosten zijn hoog, dit heeft enorm veel invloed op alle andere zaken die we van plan waren te doen; het verbeteren van de kennels, de honden meer ruimte geven, meer mensen die kunnen helpen en natuurlijk betere voeding. Ik koop de goedkoopste brokje, soms is er geld voor vlees, rijst of pasta.
Op het moment zijn er rond de 30 hondjes binnen, maar ook buiten het hek zijn nog honden. En 17 pups op twee locaties. Per dag gaat er 15 kg brokjes voor de volwassen hondjes op .Voor de pups houd ik het niet zo bij, omdat zij meer en vaker moeten eten. De kosten zijn € 2,– per kg goedkoopste brokje , en € 3,– per kg voor de pups.
In december 2023 werd een stichting opgericht in Nederland. .Helaas kunnen ze de druk niet meer aan en zal de organisatie ophouden te bestaan. Voor ons ontstond een groot probleem, hoe nu verder? Hoe komen we aan geld om de hondje te verzorgen? Maar we geven niet op, er zijn nog te veel zieltjes die alleen ons hebben. Bedankt om ons te helpen!”
Stichting Dierenhulp zonder Grenzen zal proberen te helpen, jij ook?
