Wij kwamen in contact met Keti, zij helpt op verschillende plekken in de omgeving van Osijek, o.a. in Beli Manastir en Vinkovci in Kroatië.
Kroatië grenst aan Slovenië en Hongarije in het noorden, Bosnië en Montenegro in het zuiden en Servië in het oosten. In het westen ligt de Adriatische Zee, waar de Kroatische territoriale wateren grenzen aan die van Italië. De hoofdstad is Zagreb, andere belangrijke steden zijn onder meer Split, Osijek, Rijeka, Zadar en Dubrovnik.
Het hondenasiel van Beli Manastir is opgericht in 1999, een paar jaar na het einde van de oorlog in Kroatië. In eerste instantie begon het als onderdeel van de Sanitaire Dienst van de Beli Manastir Dierenartspost. In die tijd was er nog geen wet voor de dierenbescherming en er waren te veel achtergelaten, uitgehongerde en zieke honden op straat. Dat gebied werd zwaar getroffen in de oorlog en de mensen die daar woonden konden nauwelijks voor zichzelf zorgen. Veel mensen moesten het gebied gedwongen verlaten en hun honden zijn zonder pardon achtergelaten, overgeleverd aan het zwerfbestaan. In zulke chaotische omstandigheden, en dan zonder enige mogelijkheid tot adoptie, zag de leiding van het asiel geen andere oplossing dan de honden te doden.
Door zo te werk te gaan – als hondenopvang die geen opvang maar een dodingsstation was – kreeg het asiel Beli Manastir een slechte reputatie.
Bovendien lag het in de stad zelf, niet erbuiten, wat resulteerde in klachten van de omliggende bewoners die jarenlang druk uitoefenden op de gemeente om het asiel te sluiten en te verplaatsen vanwege het lawaai van blaffende honden.
In 2012, toen de algemene situatie in het land al gestabiliseerd was, startte de stad Beli Manastir, in samenwerking met Beli Manastir Dierenartspost, het project “Animal Stories”. Keti is daar sindsdien een vrijwilligster.
Vrijwilligers zijn toen gaan wandelen met de honden, hebben de foto’s van de honden gemaakt en op Facebook gezet. Ze zijn er ook in geslaagd om een Duitse organisatie te vinden en sindsdien zijn er een groot aantal honden gered. Dat aantal ligt rond 2000 (en dat zijn een heleboel foto’s! ).
6 jaar geleden was euthanasie van de honden in dierenasiels bij wet verboden in Kroatië, maar vanwege onvoldoende capaciteit om voor achtergelaten honden te zorgen, wordt euthanasie nog steeds achter de schermen stilletjes uitgevoerd. Dat gebeurt zo; de “afgeschreven” honden worden naar het TipTip Vinkovci hondenasiel gestuurd. Dit asiel ligt buiten de stad, is geïsoleerd en is onttrokken aan het publieke zicht. De honden verdwijnen vervolgens in het niets uit dat asiel.
De oorzaak van zo’n lastige situatie met de zwerfhonden – nu en zoveel jaren na de oorlog in Kroatië – is de zwakke economie waardoor er een groot deel van de bevolking immigreert naar het westen, op zoek naar werk voor levensonderhoud.
Nu, net als in de (na)oorlogse periode worden dieren weer aan hun lot overgelaten.
In de opvang van Beli Manastir werken verschillende jonge mensen die doen wat ze kunnen om de honden te beschermen. Er zijn een paar bevlogen vrijwilligers die veel helpen en die een hond in huis nemen voor tijdelijke huisvesting of andere mensen vragen hetzelfde te doen. Vaak nemen de mensen uit de dorpen in de regio tijdelijk een hond op die dan in de tuin verblijft. Die mensen krijgen daarvoor een kleine vergoeding om de hond te voeren en te houden tot adoptie.
